حجت الاسلام والمسلمین ابوترابی در گفتگو با خبرنگار خبرگزاری «حوزه»، با تسلیت وفات حضرت خدیجه کبری(س) گفت: در عرصه شناخت اشخاص، راه های مختلفی برای معرفت وجود دارد که از جمله آن ویژگی های شخص، آثار وجودی فرد، مهمتر مُعرِّفان، خود فرد و... است. براساس منابع تاریخی و روایی همین ویژگی ها در حضرت خدیجه کبری به خوبی قابل مشاهده و بررسی است. گواه این مسئله می تواند بیان پیامبر و اهل بیت طاهرین(ع) باشد.

مدیر حوزه علمیه مازندران اظهار کرد: او به شهادت قرآن «امّ المؤمنین» (احزاب/۶) بشمار آمده و در روایات، افضل همسران پیامبر، افضل زنان بهشت، از «چهار زن برتر و بهتر جهان» یاد شده است. (اتحاف السائل بما لفاطمة من المناقب و الفضائل‏، محمد بن عبد الله الاکراوی القلشقندی‏، ناشر: المجمع العالمی للتقریب بین المذاهب الاسلامیه‏: تهران‏، چ۱، ۱۴۲۷ ق.، ص ۲۸)

وی ادامه داد: حضرت خدیجه از بُعد شخصیتی از سوی پدر و مادر و اجداد، ریشه دار بوده و خاندانش در جزیرة العرب به سیادت و بزرگی مشهور و حتی در جاهلیت وی را «طاهره و سیده نساء قریش» می‏ خواندند. (إثبات الهداة بالنصوص و المعجزات‏؛ شیخ حر عاملی‏؛ ناشر: اعلمی‏: بیروت‏، چ۱، ۱۴۲۵ ق‏.) خدیجه هم مانند پیامبر (ص) از آزار مشرکان و بت پرستان بی نصیب نبود. زنها او را منزوی کردند، زخم زبان می زدند و حتی در موقع زایمان به کمک او نیامدند. (بحارالانوار، ج۶، ص۲۴۷)

مدیر حوزه علمیه مازندران اضافه کرد: در بُعد وجود متعالی و ملکوتی حضرتش، در کتب سیره و جوامع حدیثی، روایات فراوان در مضامین مشترک و عبارات مختلف نقل شده است. از باب نمونه در حدیثی آمده: جبرئیل خدمت رسول خدا (ص) آمد وگفت: «خدیجه را از طرف خدا سلام برسان» پیغمبر (ص) فرمود: یا خدیجة! هذا جبرئیل، یَقرَئُک مِن ربِّک السَّلام. قالت خدیجة: اللهُ السَّلام و مِنهُ السَّلامُ و علی جبرئیل السَّلامُ.» (کشف الغمة، ج ۱، ص ۵۱۲)

حجت الاسلام والمسلمین ابوترابی ادامه داد: در بیان نورانی از رسول خدا نقل است: «إن خدیجة من أحسن النساء جمالا و أکملهنّ عقلا و أتمهنّ رأیا و أکثرهنّ عفةً و دیناً و مروّةً و مالاً؛ همانا خدیجه از نظر زیبایی بهترین و از نظر عقلی کاملترین و از نظر رأی و اندیشه تمامترین و در بین زنان از جهت عفاف و دین و مروّت و سرمایه، سرآمد آنان است.» (الموسوعة الکبری عن فاطمة الزهراء سلام الله علیها، اسماعیل انصاری زنجانی خوئینی‏، نشر: دلیل ما، قم‏، چ۱، ۱۴۲۸ ق‏.، ج۲۱، ص۳۷۱)

رسول خدا فرمود: یا أیها الناس ألا أخبرکم بخیر الناس جداً و جدةً؟ قالوا: بلی یا رسول الله؛ قال: الحسن و الحسین جدهما رسول الله و جدتهما خدیجة بنت خویلد؛ ای مردم! آیا از بهترین مردم از نظر نسب در جدّ و جدّه به شما خبر دهم؟ گفتند: بله ای رسول خدا! فرمودند: [حضرت] حسن و حسین که جدّشان رسول الله و جدّه آن دو خدیجة دختر خویلد است. (کشف‏الغمة، ج ۱، ص ۵۴۷) یعنی خیریّت و بهترین مردم بودن حسنین (علیهما السلام) از این نسب و شجره طیبه است لذا خداوند نسل پیغمبر را از خدیجه قرار داد.

مدیر حوزه علمیه مازندران گفت: چنانجه در بیان اعتراضی از امام حسن مجتبی در مجلسی که معاویه حضور داشت می خوانیم: «أنا الحسن، و أبی علیّ، و أنت معاویة، و أبوک صخر، أمّی فاطمة، و أمّک هند، و جدّی رسول اللّه صلّی اللّه علیه و آله و سلّم، و جدّک حرب، و جدّتی خدیجة، و جدّتک قتیلة؛ ای معاویه! من حسنم و پدرم علی! و تو معاویه و پدرت صخر، مادرم فاطمه و مادرت هند؛ و جدم رسول خدا و جدّت حرب، و جدّه من خدیجه و جدّه تو قتیله.» (الإتحاف بحب الأشراف‏؛ جمال الدین شبراوی‏؛ چ۱، قم‏: ۱۴۲۳ ق.، ‏ص۱۰۸) با مراجعه به اسناد معتبر تاریخی از جمله در منبع مذکور، مردان و زنان در نسب معاویه در آلودگی اعتقادی و شرک، ناپاکی، روحیه عناد و کینه ورزی و ... زبانزد زمانه خود بودند.

وی اضافه کرد: امیرمؤمنان حضرت علی علیه السلام در وصفِ اول خانه ایمان و در اجابت دعوت رسول اعظم خدا می-فرماید: وَ لَمْ یَجْمَعْ بَیْتٌ وَاحِدٌ یَوْمَئِذٍ فِی الاسْلامِ غَیْرَ رَسُولِ اللَّهِ (ص) وَ خَدِیجَةَ وَ أَنَا ثَالِثُهُمَا؛ تنها خانه¬¬ی مسلمانی در آن روز خانه¬ای بود که رسول خدا و خدیجه و من به عنوان نفر سوم در آن بودند. (نهج‏البلاغه، خطبه قاصعه، ش ۱۹۲) یعنی اول زن مسلمان و اجابت کننده دعوت توحیدی حضرت محمد (صلوات الله علیه) حضرت خدیجه بوده که این خود، حکایت از اوصاف کمال نفسانی و عقلانی و عاطفی آن بانوی بزرگ جهان دارد.

حجت الاسلام والمسلمین ابوترابی اضافه کرد: در مجلس یزید ملعون در شام بعد از رسیدن اسرای کربلا به آنجا، حضرت علی بن الحسین سید الساجدین در سخنرانی آتشین خود در معرفی اش فرمود: انا ابن فاطمة الزهرا، و سیدة النساء و ابن خدیجة الکبری؛ من فرزند فاطمه زهراء و فرزند سرور زنان [جهان] و فرزند خدیجه کبرایم. (مثیرالاحزان، ص ۱۰۲) که شاید تعریضی به نسب آلوده یزید بن معاویه بن ابی سفیان است.

۳۱۳/۴۰